Historia
Określenie „soccer”, wbrew powszechnemu mniemaniu nie jest słowem rdzennie amerykańskim, a wywodzi się z brytyjskiego angielskiego i jest slangowym skrótem pełnej nazwy piłki nożnej: „association football”. Jest ono używane w licznych krajach angielskojęzycznych, gdzie dominuje inny rodzaj futbolu, np. futbol amerykański, czy futbol australijski.
Pierwotna piłka nożna przypominała bardziej rugby.
Identyczna zasada spalonego uniemożliwiała grę do przodu, stąd pod
bramkę rywala przemieszczano się albo dryblując, albo za pomocą młyna.
Na taktykę znacząco wpłynęli Szkoci, rozwijając grę podaniami.
Liczne zmiany w przepisach również wpływały na grę. Wycofanie zagrania
mark doprowadziło do rozwoju gry głową. W ciągu kolejnego
dziesięciolecia FA zaadoptowała liczne zasady z Sheffield, jak rzut
wolny, rzut rożny, rzut z autu, czy poprzeczkę. Ostatecznie oba związki
połączyły się w 1877 r.
Kolejne zmiany dotyczyły rzutu karnego, sędziów, bramkarza, pola karnego
(wprowadzonego w 1902 r.), kartek (od 1970 r.), czy przeprowadzania
zmian (dopuszczonych po raz pierwszy w 1958 r.). Przeprowadzano także
modyfikacje wcześniejszych przepisów oraz dwukrotnie (w 1938 i 1997 r.)
nastąpiło uwspółcześnienie tekstu zasad. Do zarządzania regułami gry
powołano w 1886 r. Międzynarodową Radę Piłkarską (IFAB – International
Football Association Board).
Anglicy przebywający za granicami swojego kraju sprowokowali jej
rozprzestrzenianie się na całym świecie. Dzięki łatwym podstawowym
zasadom piłka nożna w krótkim czasie była znana na wszystkich
kontynentach. Duże znaczenie dla rozwoju dyscypliny miało powołanie
Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA) w Paryżu w 1904 r., która
od 1913 r. należy do IFAB, a od 1930 r. organizuje Mistrzostwa Świata.
Jakub Trzebiński Kl. I "T"